OIn de afgelopen maand heb ik het gevoel dat elke dag een grimmige herinnering heeft gebracht aan de gevaren waarmee vrouwen op straat en in onze huizen worden geconfronteerd. Het onderzoek naar de moord op Epsom University-directeur Emma Pattison en haar dochter; de veroordeling van de moordenaar van liefdadigheidswerker Elizabeth McCann; geschillen over de vrijlating van de moordenaar van Joanna Simpson; de levenslange gevangenisstraf die wacht op de vriend van Elinor O’Brien, die haar neerstak in een “boze en gewelddadige aanval”; de veroordeling van politieserieverkrachter David Carrick; en de moord op Brianna Ghey, 16. En er zijn twee jaar verstreken sinds de verdwijning van Sarah Everard, vermoord nadat ze op weg naar huis was gearresteerd door de malafide politieman Wayne Couzens (liefkozend door zijn collega’s “de verkrachter” genoemd).

In de context van deze vreselijke krantenkoppen heb ik steeds meer gesprekken met vrouwen gevoerd over hoe onveilig ze zich voelen op straat. We wisselden verhalen uit over gevolgd en gebeld worden, Uber-ritten met elkaar delen en ervoor zorgen dat we sms’en als we veilig thuis zijn. We betreurden het verhoogde risico op aanvallen waarmee transvrouwen worden geconfronteerd en hoe zwarte vrouwen en vrouwen uit etnische minderheden worden geconfronteerd met de dreiging van racisme en vrouwenhaat. We bespraken de 800 agenten van de Met in onderzoek voor huiselijk en seksueel misbruik, en wat het betekent voor het vertrouwen van vrouwen in de politie – hoewel het een voorrecht is dat veel gekleurde vrouwen nooit hebben gehad.

Maar in mijn recente gesprekken met enkele vrouwen over hun gevoel van veiligheid, vielen me onderliggende gecodeerde berichten op. Ze zeggen dingen als “dit is een onbetrouwbare buurt”; dat ze “daar niet alleen zouden willen zijn”. Ze zeggen dat ze bang zijn voor mannen met hoodies.

Sommigen zien af ​​van alle pretenties. Een vrouw vertelde me: “Ik vind zwarte mannen in hoodies waarschijnlijk enger.” Anderen geven toe dat ze sneller gaan lopen als ze een zwarte man over straat zien lopen.

Wanneer vrouwen in algemene termen praten over “schaduwrijke” gebieden of bepaalde “types” mannen eng voelen, heeft vaak een licht gemaskeerd stereotype die angst aangewakkerd. Studies hebben herhaaldelijk aangetoond dat afbeeldingen van zwarte mannen tijdens een woordenwisseling als groter, bedreigender en mogelijk schadelijker worden beschouwd dan een blanke. Bang zijn voor bepaalde gebieden waar meer “types” mannen als eng worden ervaren, wordt dan code voor banger zijn voor zwarte en etnische minderheidsmannen in het openbaar. Toen ik deze vrouwen uitdaagde, protesteerden ze: “Dit zijn alleen misdaadstatistieken! zonder te erkennen dat achter deze statistieken verhalen schuilgaan over intimidatie door de politie, etnisch profileren en raciale criminalisering.

Studies hebben geprobeerd de zaken tot op de bodem uit te zoeken. Een daarvan, in 2014, vroeg een groep vrouwen naar hun angst in openbare ruimtes en meldde: “Racistische opmerkingen kwamen naar voren in de discussie: hoewel de jonge vrouwen erkenden dat het stereotypen waren, conditioneerden ze toch hun gevoelens”. A Studie onderzocht vorig jaar de opvattingen van Australische vrouwen over intimidatie op straat en sprak over “sommige deelnemers die zeiden dat ze zich onveilig voelden of gedrag als bedreigend beschouwden omdat de persoon ‘niet zoals zij’ was. “

Ik merk dat de vrouwen die mij in problematische bewoordingen aanspreken meestal degenen zijn die niet veel tijd hebben doorgebracht in gebieden met grote etnische minderheden, of deel uitmaken van de gentrificatie van armere buurten en zij aan zij leven met verschillende raciale groepen. groepen voor het eerst. Deze vrouwen zouden doorgaans trots zijn om ‘antiracistisch’ te zijn – ze zouden zich zelfs hebben aangesloten bij de massale wereldwijde verontwaardiging tegen politiegeweld tegen zwarte mannen en vrouwen in 2020. Misschien zijn ze in een antiracisme-playlist gedoken. Toch lijkt het erop dat ze zich niet echt hebben afgevraagd hoe raciale vooroordelen zijn doorgesijpeld in hoe ze hun eigen veiligheid waarnemen.

Dit raciale stereotype kan leiden tot een zeer reëel gevoel van angst en kwetsbaarheid bij vrouwen. Omdat dit gevoel zo echt is, vinden vrouwen het moeilijk om erachter te komen welke vooroordelen deze angst hebben aangewakkerd. Er is een gevoel van verontwaardiging dat iemand een vrouw ondervraagt ​​die zegt dat ze zich niet veilig voelt. Ik betwist echter niet dat vrouwen zich niet veilig voelen op straat. Ik vraag vrouwen gewoon om te kijken hoe hun vooroordelen kunnen vertellen voor wie ze bang zijn en waarom.

Er zijn consequenties aan het maken van luie generalisaties over ‘zones’ die eng lijken of over de ‘types’ mannen die er wonen. Het maakt deel uit van hetzelfde stereotype dat leidt tot gewelddadige overpolitie van zwarte mannen. De Metropolitan Police bijvoorbeeld vier keer meer kans om geweld te gebruiken tegen zwarten, aangezien officieren ze als “bedreigender en agressiever” beschouwen.

De impact van deze gecodeerde angst voor bepaalde ‘types’ mannen in bepaalde ‘gebieden’ is duidelijk: verhoogde bewaking van deze gemeenschappen. Het betekent meer toezicht, meer gerichtheid en meer raciale profilering van groepen die al met meer achterdocht en geweld worden behandeld dan hun blanke tegenhangers. Als de krantenkoppen ons iets hebben geleerd, dan is het wel dat de angst voor vrouwen niet mag worden verbannen naar een specifiek type persoon; iedereen is in staat tot geweld tegen vrouwen, van leraren tot politieagenten tot intieme partners.

Het doel van de veiligheid van vrouwen ligt niet in raciale stereotypen. We zouden onze bezorgdheid veeleer moeten richten op een cultuur van giftige mannelijkheid die tot in alle uithoeken van de samenleving is doorgesijpeld. Dit vertaalt zich in vrouwenhaat in onze instellingen, op onze werkplekken en in onze scholen. Dit blijkt uit de normalisering van geweld tegen vrouwen in onze populaire cultuur. Het is geworteld in rigide concepten van geslacht en ‘mannelijkheid’ en wordt ondersteund door een systeem dat vrouwen systematisch niet gelooft, hen de schuld geeft en hen pest.

Iedereen moet het gevoel hebben over straat te kunnen lopen zonder bang te hoeven zijn aangevallen, aangevallen of vernederd te worden. Dus als we het zeer reële probleem van de veiligheid van vrouwen aanpakken, moeten we acties vermijden die de straten gevaarlijker maken voor anderen.

Het is geen nulsomprobleem: we kunnen vechten voor de veiligheid van vrouwen op straat en voorkomen dat we spelen met raciale stereotypen. Voor een samenhangende en intersectiebenadering van de veiligheid van vrouwen moeten we werken aan veiligere straten voor alle kwetsbare groepen.

  • Jinan Younis is de praktijkleider voor diversiteit, gelijkheid en inclusie bij strategiebedrijf Purpose Union en voormalig associate policy editor bij gal-dem magazine. Ze heeft bijgedragen aan de boeken I Call Myself a Feminist en Growing up with gal-dem. Ze is de voormalige winnares van de Christine Jackson Prize for Young People

  • Heeft u een mening over de kwesties die in dit artikel aan de orde worden gesteld? Als u per e-mail een reactie van maximaal 300 woorden wilt indienen om in aanmerking te komen voor publicatie in onze brievenrubriek, klik dan hier.

FREE PSN CODES 2023 GENERATOR GIFT CARD CORNER
45 FREE PSN CODES PLAYSTATION STORE CODES FOLLOWCHAIN
FREE PSN CODE GENERATOR PLAYSTATION FREE GIFT CARD GENERATOR
PLAYSTATION STORE GIFT CARD 10 GAMESTOP
FREE PSN CODE GENERATOR 2023 FREE 100 GIFT CARD CODES
PLAYSTATION STORE CODE 10 SONY REWARDS
FREE PSN GIFT CARD CODE HERE FREE PSN GIFTCARD CODE INSTAGRAM
FREE PSN GIFT CARD CODE HERE FREE PSN GIFTCARD CODE INSTAGRAM
GET NOW PSN GIFT CARD GENERATOR 2022 UPDATE NEW WORKING
BUY PSN GIFT CARDS CHEAP PLAYSTATION GIFT CARD CODES ENEBA